06-14-2011, 07:08 PM
Özellikle “eleştiri eğrisi” ile nasıl başa çıkabileceklerini OMM’de katıldığı kurslarda başarılı olarak kanıtlamış arkadaşlarım ve sürücü dostlarımın, mükemmelliyet ve ustalık düzeyinde sürücülük üzerine yaptığım çağrılara her seferinde verdikleri tepkileri hayretle izliyorum.
OMM’nin Türkiye'deki 10 yıllık geçmişi içerisinde, derneğe katılan ve hevesle çalışmaya devam eden, zaman içerisinde ayrılıp da tekrar geri dönen, motosiklet camiasından üzüntülerimiz ile ayrılan ve hatta para ve gurur için kalan birçok sürücü gördüm.
Motosiklet sürüşü tecrübelerinizi paylaşmak ve motosiklet camiasına katkıda bulunabilmenin en doğru yolu kesinlikle, bunu yapmanın neşeli ve alaycı yönünü de hesaba katarak, motosikleti yaşamınızda doğru bir yere yerleştirmenize bağlıdır. Bir cümle ile özetlemek gerekirse; herşeye ve herkese yaşamımız içerisinde doğru bir yer biçebilme yeteneğinizdir.
Burada John Ruskin’den bir alıntı yapmak istiyorum: insanların yaptıkları iş’te mutlu olabilmeleri için, şu 3 şeye ihtiyaç vardır - bu işe uygun olmalıdırlar - yaptıkları iş’te aşırıya kaçmamalıdırlar - içinde biraz da başarı olmalıdır.
Eminim herkes "işe uygun olmak" ne demek anlamıştır. Motosiklet kullanmayı seviyor ve sürüşünüzü tutku, bilgi ve güvenle yapmak istiyorsanız o zaman OMM işleri için uygunsunuz demektir.
Doğal olarak, uzun mesafeleri yorgunluk ve baskı altında kalmadan sürebilmek için fiziksel yeterlilik, hepsinin üstünde ise sosyal hayatın getirdiği tüm gerginliklere rağmen bir takım çalışmasını tolere edebilecek zihinsel yeterlilik gerekir.
Doğru yaptıklarımızla tanınmanın doğal bir sonucu olarak herkes başarıyı isteyip arzuladığı için, "içinde başarı da olmalıdır" ifadesini de her birinizin anladığınızı sanıyorum.
Doğal olmayan şey ise, sonuç ile değil (başarı için doğruyu yapalım), çabalarımız (sonuç almak için harcanan zaman) ile tanınalım talep ve iddasında bulunmaktır.
Mükemmellik arayışı sırasında çaba (zaman, enerji, kaynaklar) önemli ve kışkırtıcı bir bileşendir. Başarı ise ancak o çabalanan göreve uygun bir sonuç üretirse meydana gelir. Sadece çabayla tanınmak, övgüler almak, güçlü olmak için talepkar ve iddalı olmak çocuksu ve yetişkin olmayan bir tavır olup OMM işleri için uygun değildir.
Farkedilmek, teşekkür edilmeyi ve övülmeyi beklemek ve varsaymak çocuksu ve toy bir davranıştır ve uygun değildir; Bu daha çok sınavlarında başarılı olamayan bir çocuğun “saatlerce ama saatlerce çalıştım…” diyerek kendini mazur göstermeye çalışması gibidir. Eğer az emek harcayarak iyi ve uygun neticeler elde edebiliyorsanız, bu sizin için iyi demektir, çünkü ne yazık ki terleyene madalya takılmaz.
Anlaması daha zor olan ise, Ruskin’in ortada söylediği “işlerinde aşırıya kaçmamalıdırlar” cümlesidir ki, bu, açılışta söylediklerime dönecek olursam, OMM’yi yaşayan birçok sürücüyü neden gördüğümün ve görüyor olduğumun izahatıdır.
Ruskin’in söyledikleri ile çelişip çok fazlasını yapmak, kişinin daha fazla istemesine neden olur: bu aşamada da kişi kimsenin kendisine söz vermediği şeyleri, düş dünyasında kurduğu beklentileri talep etmeye başlar. Beklenen “başarı ve tanınma” gelmediğinde de maskeler düşer ve kişi saçma sapan işler için boşa harcadığını zannettiği zamanın acı tadı ile karşı karşıya kalıverir.
Tutkulu sürücülerin birarada oldukları bir topluluk tehlikelidir; çoşkuyu kışkırtır, imrendirir, rekabeti kızıştırır.. Daha fazlasını yapmaya çalışmak zorunlu hale gelir.. Sonuçta; aslında hayatımızda küçük bir yer tutması gereken bir işe (motosiklet sürmek gibi) çok fazla enerji ve zaman ayırmaya başlarsınız.
Başarısızlık ve takdir edilmeme ayrılık, kıskançlık ve dargınlık getirir. Eleştiri ve değişikliklere karşı çıklmaya başlanır: basitçe “reddetme” –eleştiri eğrisinin ilk aşaması- ve takımı daha uygun ve kolay uğraşlar için terketmeye giden davranışlar.
Tanınmayı yaşam tarzı olarak benimsemiş, bu yüzden de kişisel zafer peşinde o takımdan bu takıma koşan sürücülere söylenecek fazla bir şey yok: ama mükemmelliğie giden yolda tutku ile koşanları rahatlatmak için bir kaç şey söylemek isterim; sürücülükte “büyük” olmak hayatın en önemli amacı değildir. İki teker hakkında bilinebilecek her şeyi bilmek, “viraj alma sanatı” gibi fanteziler, neyseki, ulaşmak istediğinzi mükemmeliyet yolunda fazlaca bir şey ifade etmemektedir.
Nereye gittiğiniz, kiminle gittiğiniz önemli değildir: kişi, “kendisiyle” yüzleşmekten kaçamaz: bu randevu ertelenemez. İşte; “yüzleşmek” dediğimizde hiç bir zaman “çok fazla” olmayacak hareketlerimizden bir tanesidir.
OMM İngilizce bülteninin 100. Sayısında Paolo Volpara tarafından kaleme alınmış
“Do not have too much of Riding” başlıklı makalenin OMM Derneği Başkanı
Yiğit Güler tarafından tercümesidir.
Çok güzel bir yazı ve şahsen belki bildiğim yada farkında olduğum şeyleri bir kez daha uyarı niteliğinde bana hatırlattı. Herkes için birşeyler vardır yazıda belkide.
Forumda daha önce paylaşıldıysa kusura bakmayın.
OMM’nin Türkiye'deki 10 yıllık geçmişi içerisinde, derneğe katılan ve hevesle çalışmaya devam eden, zaman içerisinde ayrılıp da tekrar geri dönen, motosiklet camiasından üzüntülerimiz ile ayrılan ve hatta para ve gurur için kalan birçok sürücü gördüm.
Motosiklet sürüşü tecrübelerinizi paylaşmak ve motosiklet camiasına katkıda bulunabilmenin en doğru yolu kesinlikle, bunu yapmanın neşeli ve alaycı yönünü de hesaba katarak, motosikleti yaşamınızda doğru bir yere yerleştirmenize bağlıdır. Bir cümle ile özetlemek gerekirse; herşeye ve herkese yaşamımız içerisinde doğru bir yer biçebilme yeteneğinizdir.
Burada John Ruskin’den bir alıntı yapmak istiyorum: insanların yaptıkları iş’te mutlu olabilmeleri için, şu 3 şeye ihtiyaç vardır - bu işe uygun olmalıdırlar - yaptıkları iş’te aşırıya kaçmamalıdırlar - içinde biraz da başarı olmalıdır.
Eminim herkes "işe uygun olmak" ne demek anlamıştır. Motosiklet kullanmayı seviyor ve sürüşünüzü tutku, bilgi ve güvenle yapmak istiyorsanız o zaman OMM işleri için uygunsunuz demektir.
Doğal olarak, uzun mesafeleri yorgunluk ve baskı altında kalmadan sürebilmek için fiziksel yeterlilik, hepsinin üstünde ise sosyal hayatın getirdiği tüm gerginliklere rağmen bir takım çalışmasını tolere edebilecek zihinsel yeterlilik gerekir.
Doğru yaptıklarımızla tanınmanın doğal bir sonucu olarak herkes başarıyı isteyip arzuladığı için, "içinde başarı da olmalıdır" ifadesini de her birinizin anladığınızı sanıyorum.
Doğal olmayan şey ise, sonuç ile değil (başarı için doğruyu yapalım), çabalarımız (sonuç almak için harcanan zaman) ile tanınalım talep ve iddasında bulunmaktır.
Mükemmellik arayışı sırasında çaba (zaman, enerji, kaynaklar) önemli ve kışkırtıcı bir bileşendir. Başarı ise ancak o çabalanan göreve uygun bir sonuç üretirse meydana gelir. Sadece çabayla tanınmak, övgüler almak, güçlü olmak için talepkar ve iddalı olmak çocuksu ve yetişkin olmayan bir tavır olup OMM işleri için uygun değildir.
Farkedilmek, teşekkür edilmeyi ve övülmeyi beklemek ve varsaymak çocuksu ve toy bir davranıştır ve uygun değildir; Bu daha çok sınavlarında başarılı olamayan bir çocuğun “saatlerce ama saatlerce çalıştım…” diyerek kendini mazur göstermeye çalışması gibidir. Eğer az emek harcayarak iyi ve uygun neticeler elde edebiliyorsanız, bu sizin için iyi demektir, çünkü ne yazık ki terleyene madalya takılmaz.
Anlaması daha zor olan ise, Ruskin’in ortada söylediği “işlerinde aşırıya kaçmamalıdırlar” cümlesidir ki, bu, açılışta söylediklerime dönecek olursam, OMM’yi yaşayan birçok sürücüyü neden gördüğümün ve görüyor olduğumun izahatıdır.
Ruskin’in söyledikleri ile çelişip çok fazlasını yapmak, kişinin daha fazla istemesine neden olur: bu aşamada da kişi kimsenin kendisine söz vermediği şeyleri, düş dünyasında kurduğu beklentileri talep etmeye başlar. Beklenen “başarı ve tanınma” gelmediğinde de maskeler düşer ve kişi saçma sapan işler için boşa harcadığını zannettiği zamanın acı tadı ile karşı karşıya kalıverir.
Tutkulu sürücülerin birarada oldukları bir topluluk tehlikelidir; çoşkuyu kışkırtır, imrendirir, rekabeti kızıştırır.. Daha fazlasını yapmaya çalışmak zorunlu hale gelir.. Sonuçta; aslında hayatımızda küçük bir yer tutması gereken bir işe (motosiklet sürmek gibi) çok fazla enerji ve zaman ayırmaya başlarsınız.
Başarısızlık ve takdir edilmeme ayrılık, kıskançlık ve dargınlık getirir. Eleştiri ve değişikliklere karşı çıklmaya başlanır: basitçe “reddetme” –eleştiri eğrisinin ilk aşaması- ve takımı daha uygun ve kolay uğraşlar için terketmeye giden davranışlar.
Tanınmayı yaşam tarzı olarak benimsemiş, bu yüzden de kişisel zafer peşinde o takımdan bu takıma koşan sürücülere söylenecek fazla bir şey yok: ama mükemmelliğie giden yolda tutku ile koşanları rahatlatmak için bir kaç şey söylemek isterim; sürücülükte “büyük” olmak hayatın en önemli amacı değildir. İki teker hakkında bilinebilecek her şeyi bilmek, “viraj alma sanatı” gibi fanteziler, neyseki, ulaşmak istediğinzi mükemmeliyet yolunda fazlaca bir şey ifade etmemektedir.
Nereye gittiğiniz, kiminle gittiğiniz önemli değildir: kişi, “kendisiyle” yüzleşmekten kaçamaz: bu randevu ertelenemez. İşte; “yüzleşmek” dediğimizde hiç bir zaman “çok fazla” olmayacak hareketlerimizden bir tanesidir.
OMM İngilizce bülteninin 100. Sayısında Paolo Volpara tarafından kaleme alınmış
“Do not have too much of Riding” başlıklı makalenin OMM Derneği Başkanı
Yiğit Güler tarafından tercümesidir.
Çok güzel bir yazı ve şahsen belki bildiğim yada farkında olduğum şeyleri bir kez daha uyarı niteliğinde bana hatırlattı. Herkes için birşeyler vardır yazıda belkide.
Forumda daha önce paylaşıldıysa kusura bakmayın.
